Hooked on coffee

Inmiddels in Phnom Penh na een relaxte busreis. Dat was een week geledentoen we vab Pakse naar Siem Reap reisden wel anders. Toen moesten de fietsen 5x overgepakt, van de ene grotty minibus in de andere. En zelf wsren we geradbraakt. De hele weg moesten we energie steken in zitten. Het butste en hobbelde en de stoelen waren slecht. En héét en stoffig. Gedoe over de betaling. Alleen de grens over was 'n makkie. De Cambodjaanse douaniers waren schatjes. En maar 'n paar dollar smeergeld.
Wel 'n dijk van 'n verkoudheid opgelopen. Ben nu aan het stomen etc.
Maar ik wilde nog schrijven over ons verblijf bij Captain Hook, biologisch koffieplanter op het Bolavenplateau. Na 'n dag klimmen waren we hard toe aan een easy verblijfplaats (door een fout in het routeboekje hadden we ons de dag ervoor, na 35 km klimmen in de hitte ook al rot gezocht naar dit aadres). Een zelfgeschilderd briek bord -met spelfouten) wijst ons een zandpad in. Modderig, want het had net geregend. We vragen dubbel: iedereen wijst lachend in dezelfde richting de bush in. OK dan maar. We moeten door 'n slagboom. Het is een minority-dorp dat door buitenlanders bezocht mag worden. We betalen entree en laten ons zakken in de rode mud. Diepe voren en uiterst glibberig. Soort circusact met die volgepakte zware fietsen. Diep de rimboe in. We worden alsmaar verder gestuurd. Niet te geloven. We moeten v/d fiets af. Ze zijn volgelopen met modder en rollen niet meer. Wij tot de enkels in de drek en de fietsschoenen klikken ook niet meer. Maar dan wacht ons een warm welkom bij een hut op hoge palen. Zwart-bruine mernsen, de ouderen tandenloos, nemen onze fietsen over, bieden ons 'n zitplaats aan en bevrdtigen dat dit guesthouse Captain Hook homestay is. Wat we willen drinken? Het zal toch niet. Bier? proberen we. Ja hoir, 2 grote gekoelde flessen Loabeer komen uit de hut. We zijn omringd door de familie en dorpelingen kijken over het hek. Falang/bleekneuzen! Er wordt fanatiek gerookt: een waterpijp van een dikke bamboestengel. De kinderen verbazen zich over mijn M&M-electrische fan en maken ruzie over wie die mag vasthouden.
Captain Hook blijkt de hele tijd al aan tafel te zitten. Een jonge, kleine, rustige man die uitstekend Engels spreekt. En veel Nederlands. Hij heeft 'n vriend vlakbij Nijmegen. Of we willen eten en slapen, want dan informeert hij zijn vrouw. Sue stelt zich voor. Ook zó warm en lief. Een neef, op bezoek uit Savanakhet -in de hoop Engels te oefenen met de klanten van zijn broer, wijst ons de kamer en meldt naast ons te slapen. Dat voelt wel veilig. We delen 'n lamp, die in de scheiding van onze kamers hangt; rieten matten tot 2 meter hoog vormen nl de afscheiding. Wij hebben 'n extra stopcontact en kunnen de opladers aansluiten. De verstraler van Sibbe wordt geïnstalleerd zodat ee in onze tassen kunnen kijken. Het is inmiddels aardedonker. De zon is onverbiddelijk: om 17.30u gaat het licht uit. In het dorp is ook geen livht. Wij zijn volledig afhankelijk van de fam Hook. Sue roept dat het eten klaar is. Ik nog niet, want het is een hele toer om van de slaaphut naar de natte ruimtes -wc en/of douche- te gaan. Via ladders van robde stammetjes die in de glibbermodder liggen. De pleepotbril zit onder 'n laag vastgeroeste modder. Ton met plastic steelpan is wasgelegenheid en stortbak ineen. Maar het gaat. De fietskleren hangen eensgezing naast drogende vrouwensarongs en wij zijn omgekleed en redelijk zweetvrij en schuiven aan bij het diner. In een grote hut waar iedereen zit, zo'n 20 man dchat ik, zitten we met 7 in een kring en eten uit een gezamenlijke pot. De rest kijkt verlekkerd toe, inclesief de hond. Kipgerecht en pompoensalade en kleefrijst uit 'n mandje. Hook verdeeld het bier. We hebben 1 glas met zijn allen. Het smaakt heerlijk en is erg gezellig. Na het eten vraag ik of ze ons de pijp willen leren roken. Dat wordt hilarisch en vooral oma en de zus van Hook vinden het geweldig. De laatste waagt zich zelfs aan het Olifantje dat ik ingebracht heb, maar dat wordt afgekeurd als veel te zwaar, zo'n sigaar doir de rest. Slecht voor de gezondheid waarschuwen ze ons met zwarte tanden v/d pijp. Een iudere man verslikt zich in de sigaar en blijft bijna in een hoestbui. We roken dan maar eensgezind de pijp die ook rondgaat. Nadat Riël en ik ons best hebben gedaan op de laatste stukken rubberige kip duiken we ons bed in. Giede klamboe en we slapen heerlijk. Ik móet naar de WC. Met forse tegenzin klauter ik richting plashok. En ja hoor: plots lig ik op mijn rug in de rode modder. Echt shit. Alles zit eronder. Ik spoel zo goed en kwaad als het gaat mijn beige tenu en hang het over 'n draad. De was v/d vrouwen achterlatend in een lege ton. Die drupt hopelijk vannacht weer vol. De zus van Hook wast de volgende dag mijn smurrie, terwijl wij op excursie zijn met Hook in de plantage zijn. Neef mee. Het is prachtig. Bloemen, vlibders, en Hook weet álles over koffie én planten. Hij vertelt over de gebruiken van zijn stam. De medicinale werking van planten en de religie. De kerk is een bijzondere plek in het bos: daar mogen ze 1x per jaar een wens doen en daar voor bidden tot de bosgoden. Wij zijn er stil van. Hij fluit voor ons het deuntje voor de verliefden op een rietblad en we blazen bellen.
Thuis zet hij koffie op een bamboe-filterset: wát 'n héérlijk kopje espresso. De gemiddelde Napolitaan zou goedkeurend knikken. Als we even laten met schoongkrabde fietsen en volgeladen met bamboe-koffie-en thee-sets én een waterpijp onder de snelbinders -de zus van Hook wilde ons deze wel verkopen, worden we uitgezwaaid door ieder. Wat was het goed! Happy.